उदवाहक दारासमोर उभा,
लोखंडी चौकट चमकून झळके,
कळ दाबता प्रकाश उजळतो

आत पाऊल टाकताच थंडावा,
लोखंडी भिंती आरशासारख्या,
प्रत्येक प्रतिबिंब उजळून दिसते

दारे हळूवार मिटून जातात,
मूक गतीने मजले सरकतात,
मोजणीच्या आकड्यांत पायऱ्या हरवतात

वर चढताना जाणवते हलकुलता,
खाल उतरताना वेग धडधडतो,
घंटा मजला सांगते

मुलांचे कुतूहल डोळ्यात भरते,
ज्येष्ठांच्या हातात आधार दिसतो,
प्रवास क्षणात संपून जातो

उभा बहुमजली इमारतीत,
आकाशाशी जणू मैत्री जोडतो,
लोखंडी पेटीत आभास जिवंत

बाहेर पडता पुन्हा गजबज ऐकू येते,
लोकांच्या पावलांनी दालन भरते,
प्रत्येक फेरीत वेगळे चेहरे

उदवाहक जणू काळाचा थांबा,
क्षणोक्षणी नवे रूप दाखवतो,
वरखाली वाहणारा मूक प्रवाह