ग्रंथ उघडता उजळे,
अंधारातील मनात दीप,
शब्दांच्या ज्वाळा प्रज्वलती,

पानोपानी विचार जागे,
मूक अक्षरे बोलू लागती,
ज्ञानाचा सुवास दरवळती,

शब्द नव्हे ते रत्नांचे दान,
अनुभवांच्या शिल्पात साकारलेले,
प्रत्येक वाक्य हृदयात कोरलेले,

न केवळ नुसते लिखाण नव्हे,
तो एक प्रवास, आत्मप्रकाशाचा,
संवेदनेचा, चिंतनाचा, कालाचा,

कधी धर्मग्रंथ उभा करतो धैर्य,
कधी विज्ञानग्रंथ देतो दिशा,
कधी कविता शिकविते प्रेम,

ग्रंथालयातील शांततेत,
घुमते विचारांचे तरंग,
मन भेटते शतकांपलीकडील मित्रांशी,

वजन जरी जड,
अर्थ मात्र हलका, पवित्र,
तो वाहतो काळाच्या प्रवाहात,

प्रत्येकात दडलेले जग,
ते उलगडते वाचकाच्या दृष्टीने,
त्यातून घडते नवे संस्कार,

संस्कृतीचा आधार,
मनुष्यत्वाचा श्वास,
आणि चिरंतनतेचा ध्वज,

पानांतील अक्षरात देव आहे,
ज्ञानाचे तेज, करुणेची छाया,
आत्म्याची माया.