देवघर उजळते सकाळच्या किरणांनी,
धूपकाड्यांच्या सुगंधात मिसळते प्रार्थनेची चाहूल,
आणि मन स्थिर होते त्या दिव्य प्रकाशात,

प्रत्येक विटेत कोरलेली श्रद्धेची रेषा,
घंटांच्या नादात मिसळते भक्तीची लय,
आत्म्याच्या शांततेला सापडतो एक स्पर्श,

तेथे दिव्याची ज्योत हलकेच झुलते वाऱ्याबरोबर,
पितळी थाळीत फुलांचे अर्पण झळाळते,
आणि अंतःकरणात जागते समाधानाचे सूर,

भिंतीवर लटकलेली प्रतिमा बोलते नीरव भाषेत,
मनातील सर्व वेदना वितळतात त्या क्षणी,
कारण ती जागा म्हणजे आत्म्याची विश्रांती,

धन्य ती जागा, जिथे शांती निवास करते,
जिथे प्रत्येक ओवाळणीसह प्रसन्नता नाचते,
आणि भक्ती बनते माणसाचा श्वास,

देवघर म्हणजे न केवळ जागा, तर भावना,
जिथे दिवसाचा आरंभ श्रद्धेच्या झंकाराने होतो,
आणि अंतःकरण पुन्हा उजळते दिव्यतेच्या तेजाने,

त्या कोपऱ्यात स्थिरतेचे अन् स्नेहाचे निवासस्थान,
जिथे काळही थांबतो काही क्षणांसाठी,
कारण तेथेच साकारते, मानवतेची सर्वात सुंदर प्रार्थना.