धरणी अविश्रांत, ती श्वास घेते अखंड,
हिरव्या शिवारांतून उमटते तिची प्रार्थना मंद,
नद्या, पर्वत, झाडे तिचेच रूप अनंद,

शेतकरी तिच्या कुशीत पेरतो स्वप्नाचे बीज,
मातीच्या सुवासात मिसळतो श्रमाचा तेज,
उन्हात, वाऱ्यात फुलते तिच्या हाताची कृपा,

डोंगराच्या पायथ्याशी झुळूक गाते गीत,
पाण्याच्या थेंबात चमकते जीवनाची रीत,
प्रत्येक पावलात जाणवते तिची सजीव स्पंदन,

शहरांच्या गर्दीत हरवतो तिचा नाद,
तरी ती न थांबत देते अन्न, देई श्वास,
तिच्या निःशब्दतेत दडले निर्माणाचे रहस्य,

वर्षावात ती खुलते नव्या हिरवाईसह,
शरदात फुलते सुवर्ण धान्याची चादर,
प्रत्येक ऋतूने सजते तिची पवित्र काया,

तंत्राच्या युगातही राहो तिचा मान,
कारण तिच्याशिवाय न जीवन,
तीच प्रगतीचा मूळ आधार,

धरणी म्हणजे आई, शाश्वत अनंत साक्षी,
जिच्या अंगाखांद्यावर फुलतो मानवतेचा संसार,
तिच्या मातीचा कणच बनतो संस्कृतीचा आधार,

सांभाळू या तिचे रूप, तिचा सुवास, तिचा नाद,
कारण या भूमीवरच रुजलेय भविष्याचे बीज,
हीच खऱ्या विकासाची मूळ प्रार्थना.