धरणी ही माता, सृष्टीची कुश सांभाळणारी,
तिच्या अंगावर उगवते बीजांची कहाणी जिव्हाळ्याची,
तीच देई अन्न, तीच देई प्राण,
तिच्या ममतेत दडलेले जीवनाचे गान,

तिच्या उबदार मिठीत अंकुरते नवे स्वप्न,
शेतकरी घामाने पोसतो तिचे अंतःकरण,
तिच्या अंगावर वसतो हिरवागार साज,
निसर्ग तिच्या सान्निध्यात करतो नित्य राज,

धरणीचे हृदय विशाल, क्षमाशील, स्थिर,
ती सोसते उष्णता, थंडी आणि वादळांचा प्रहर,
तरीही देई ती सुखाचा श्वास,
आपुलकीच्या धाग्याने जोडते माणसांचा वास,

डोंगर, नदी, तळी, वनराई, सागर,
हीच तिची संतती, हीच तिची सजावट सुंदर,
तिच्या कुशीत जन्मले सारे जीवन,
तीच आहे निर्मितीचा मूळ कारण,

पण माणूस विसरला तिचा उपकार,
कापतो वन, करतो नाश आधार,
धरणी रडते मौनाने प्रत्येक ठिकाणी,
जप तिची शुद्धता, हीच खरी जबाबदारी,

धरणी म्हणजे धैर्य, शांती आणि करुणा,
ती शिकवते श्रम, संयम आणि ममत्व भावना,
तिच्या पायाखाली नतमस्तक होऊनी कर नमस्कार,
तीच आपली जननी, तीच जीवनाचा आधार,