अंधारलेल्या संध्याकाळी, झुळझुळ वारा फिरतो हलका,
घराच्या कोपऱ्यात बसले, कानांवर पडतो आवाज गळका,
नभोवाणी वाहते दूरवरून, जणू क्षितिजातून नवे प्रकाश झळका,

लांबच्या गावांतून, नदीच्या किनाऱ्यापर्यंत पोहोचते ती,
शब्दांच्या लहरीत गुंफलेले, ज्ञान, गाणी, कथा अनोखीती,
सवंगडींचा आनंद, घराघरांत हलके फुलते, पिवळी गंधीती,

बालकांच्या डोळ्यांत चमक, वृद्धांच्या ओठांत हसू,
गुरूंच्या शब्दांनी भरलेले, नवा विचार जणू उठतो झोपू,
संगीत, वार्ता, प्रवास कथा, सर्व एका लहरीत मिसळू,

अजूनही दूरच्या पर्वतात, श्रावणाच्या पाऊसासंगे,
कुणी ऐकते गोष्ट, कुणी बघते आवाजाच्या रंगांचे झांगे,
त्या नभोवाणीच्या स्पंदनात, सृष्टीची गती नवे उमटते,

सकाळी आणि संध्याकाळी, पंखी गातात झाडांवर,
माणूस बसतो शांत, कान व मन जुळतात एका स्वरावर,
नभोवाणी म्हणजे संवाद, अंतर मिटवणारा जिवंत ध्वनी,

शब्द जणू नाट्य, संगीत जणू प्रार्थना,
मनाच्या खोलवर पोहोचून, उष्मा देई आत्म्याला नव्या ताना,
नभोवाणी ही जीवनाची, अनंत लहरींची सुगंधित गंगा.