नारळ, किनाऱ्याच्या वाऱ्यात डुलणारे सौंदर्य,
सागराच्या गंधात मिसळलेले जीवनाचे रहस्य,
हरित मुकुटात झळकते श्रमाचे अभंग तेज

खाऱ्या मातीवर उभा तो अभिमानाचा स्तंभ,
कोरड्या उन्हातही ठेवतो ओलावा शांत,
नैसर्गिक दानाचे जिवंत रूप जणू अमृतसिंचन

त्याच्या शेंड्यात जपलेली गोडी आणि शुद्धता,
फळात साठलेली पाण्याची निखळ पारदर्शकता,
भक्तीच्या थाळीत तो प्रथम मानाचा अंश

शेतीच्या हातांनी लावलेले ते पवित्र बीज,
कष्ट, काळजी, जपणुकीत वाढलेले वृक्षराज,
प्रत्येक फांदीत नांदते कर्तृत्वाचे गीत

पानांच्या कुजबुजीत येते निसर्गाची हाक,
कुटुंबाच्या सावलीत तो करतो रक्षण,
आकाशाशी बोलणारे हे हरित घर शांततेचे

घरगुती उपयोगात तो सदैव हितकारी,
तेल, पाणी, खवले — सारेच आरोग्यदायी,
त्याच्या सत्वात दडले माणुसकीचे नाते

नारळ, न केवळ झाड, संस्कृतीचा दुवा,
समृद्धतेचे चिन्ह, निसर्गाशी जिव्हाळ्याचा धागा,
मराठी मातीतील श्रमाचा सजीव गौरवाचा भागा