पौर्णिमा रात्री उजळे नभाचे गगन,
दुधाळ प्रकाश फुले नभभर, निळ्या चंदनासम सुंदर,
ताऱ्यांची रांग सजवी चंद्राच्या मनोहर दरबारात,

नदीच्या लाटांवर नाचते रुपेरी लय,
किनाऱ्यावरचा झाडोरा डुलतो सोज्वळ भावनेत,
पक्ष्यांचा गंधही थांबे तिच्या सान्निध्यात,

गावातल्या देवळाच्या शिखरावर प्रकाश झळके,
विठ्ठलाच्या मूर्तीवर किरणांचे हार पडते,
मन भक्तीने ओथंबते निःशब्द प्रार्थनेत,

शेतातल्या पिकांवर चांदीसारखा तेजफूल,
रात्रीची गारवा मिसळे भूमीच्या श्वासात,
श्रमाच्या कणांत उजळे समाधानाचा सुवास,

कवीच्या लेखणीवर उतरते तिची छाया,
शब्दांतील अर्थ होते शुद्ध, तेजस्वी, निरभ्र,
कवितेच्या भावात उजळते तिची दया,

प्रेमिकांच्या कटाक्षात थरथरे तिचे प्रतिबिंब,
स्वप्नांच्या कडांवर पसरे तिचा श्वेत संग,
मनाची तरलता बांधली जाई तिच्या रंग,

अशा या पौर्णिमेत विश्व विसावे शांततेत,
प्रत्येक जीव हरवतो प्रकाशाच्या ओघात,
अनंत, निर्मळ, उजळ हीच तिची सौंदर्यकथा.