पहाटेच्या मंद प्रकाशात,
उभी राहते प्रवासिनी बस,
शहराच्या श्वासाला देत चालना,

चाकांत फिरते लोकांची आशा,
पायऱ्यांवर पाऊल टाकता,
नवा दिवस उलगडू लागतो,

चालती कथा,
प्रत्येक आसन एक जग,
प्रत्येक दृष्टी एक गाणं,

कधी शाळकरी मुलांचे हसणे,
कधी कर्मचाऱ्यांचे मौन,
कधी वृद्धांचे निवांत विचार,

रस्त्यावर वाऱ्याशी स्पर्धा,
झाडांच्या सावल्या सरकतात,
दूरवरच्या गावांत पसरते हालचाल,

थांब्यावर हात दाखवणारी जनता,
थांबे क्षणभर,
पुन्हा सुरू होते प्रवासाची रेषा,

डब्यातील खिडक्यांमधून दिसते जग,
शेत, पूल, घरे, दुकाने,
क्षणाक्षणाला बदलतं दृश्य,

प्रवासाचा सेतू,
अपरिचितांना जोडणारा धागा,
मानवतेचा एक उबदार स्पर्श,

संध्याकाळी परतीचा प्रवास,
थकलेल्या चेहऱ्यांवर समाधान,
ती थांबे आणि दिवस संपतो,

या प्रवासात जीवन प्रतिबिंबते,
प्रत्येक थांबा एक शिकवण,
प्रत्येक गती एक नवा आरंभ,

बस न केवळ यंत्र नव्हे,
ती आहे चालती भावना,
जी काळाचा प्रवास