पहाटेच्या अंधारात हळूच उगवती,
पांढऱ्या कणांची गंधराजी बर्फवृष्टी,
धरणीवर सुवर्णचंद्राची लागे ओढ

शिखरांवर थर थर झाकलेले,
पवनाचा गंध गोड, शीतलता भरलेली,
वनराईवर गूढ कवच पडते

घाटांवरुन वाहते मंद झरे,
ते बर्फाच्या थरांत थांबते,
सृष्टी सजते शांततेच्या पालवीने

पावसाचे थेंब विसरलेले वाटतात,
कणांचे नाचते उत्सव,
आकाशातील नक्षत्रे हासलेली दिसतात

बालकांच्या हसऱ्या डोळ्यांत खेळ उगवतो,
हातभर बर्फ धरून आनंद पसरे,
शहराची गडबड थांबलेली वाटते

पक्षी थोडा आळस घेऊन थांबतात,
सर्पिल रेषेत चालतात वाट,
सृष्टीच्या नादात मिसळली जीवनशक्ती

शेतकऱ्याच्या शेतावर नवस पसरतो,
पिकांसाठी नवा आशेचा संदेश,
धरतीस प्रेमळ पांढरी चादर घालते

बर्फवृष्टी म्हणजेच जणू,
शांततेचा संदेश वाहवणारी,
सृष्टीस नविन सुर्याची आठवण देणारी

गोविंदग्रज म्हणती, ह्या थरांत,
मनुष्याच्या हृदयातही स्वच्छता उमलते,
प्रकृतीस आणि जीवनाला नवस मिळतो