रस्त्याची पाटी — दिशादर्शक ज्ञानाची मूर्ती,
स्थिर उभी मार्गाच्या काठावर, निःशब्द पण सतर्क,
तिच्या अक्षरांत गुंफलेले प्रवासाचे तत्त्वज्ञान.

ती सांगते, “चालत रहा, न थांबता, न भुलता,”
प्रत्येक प्रवाशाला देते नवी दिशा,
कधी उजवीकडे वळा, कधी डावीकडे फिरा — पण ध्येय विसरू नका.

त्या लोखंडी तनुवर झळकते सूर्याची किरणे,
जणू आत्मप्रकाशाची साक्ष,
मातीवर पडणाऱ्या सावल्यांतही तिचे वचन जिवंत राहते.

वादळ, पाऊस, धूळ — सगळे तिला झिजवतात,
तरी ती न डगमगता उभी राहते,
कारण तिचे ध्येय मार्ग दाखविणे, नाहीसे होणे नव्हे.

तीच सांगते अंधारात प्रकाशाचा अर्थ,
तीच शिकवते संयमाचे शास्त्र,
कारण दिशा देणाऱ्याला स्वतःच्या मार्गाची चिंता नसते.

रस्त्याची पाटी म्हणजे कर्मयोगाची प्रतीकच,
तिच्या निःशब्द सेवेत आहे मानवतेचा गाभा,
ती बोलत नाही, पण सांगते — “मी तुझ्या प्रवासात आहे.”

जेथे ती उभी असते, तेथून सुरु होतो आशेचा रस्ता,
स्वप्नांच्या गावाकडे नेणारा, अनुभवांनी समृद्ध मार्ग,
आणि तिच्या दिशादर्शनाने प्रवास बनतो पूर्ण, अर्थपूर्ण.

रस्त्याची पाटी — निश्चय, दिशा व प्रयत्नाचे एकत्र प्रतीक,
तीच शिकवते — “चालत रहा, कारण दिशा सदैव पुढेच असते.”