वाळवंट, त्या सोनरी लहरींचा थरथरता दरवळ,
जिथे वारा गातो अखंड पसरती कथा अबोल,
सूर्यकिरणांनी झळाळते तिथली शांत भुईरंग फुल,

दूरवर पसरले शेत वाळूचे मंद अनुग्रह,
टेकड्यांच्या वळणावर पाऊलखूण सांगते रहस्य,
शांततेतही गुंफले तिथे जीवनाचे संगीत,

रात्रीच्या थंडीत चांदण्यांचे जणू सरोवर थरथरे,
तारकांची माळ जपते निःशब्द संवाद,
वाळवंटातील वेळही थांबते ऐकून झंकार,

कधीकधी झाडेझुडपे उमलते नव्या स्वप्नांची छाया,
थेंबाचा थरार देतो नवचैतन्याची साद,
अंतःकरणातील साधेपणास भेटते गोड समाधान,

याचे सौंदर्य म्हणजे स्थैर्याचे प्रतिक,
जे शिकवते माणसास संयमाचा सुवास,
कडक उन्हातही उमलते आशेचे झाड निश्चल,

या मरुभूमीत जन्मते जिवंत तत्त्वांची शाळा,
जी शिकवते मौनातही अर्थ शोधावा,
अन स्थिरतेतच असतो जीवनाचा खरा प्रवाह.