समाधान हेच जीवनाचे खरे धन,
संपत्ती, कीर्ती, यश सारे असो क्षणभंगुर मन,
ज्याच्या अंतरी संतोषाचा दीप तेवत राहतो,
त्याच्या मुखी नेहमी शांत आनंद झळकतो,

भोगाच्या मागे धावता थकतो जीव,
इच्छांच्या साखळीत हरवतो स्नेहसीव,
पण समाधानाच्या क्षणी थांबते आस,
मन अनुभवते चिरंतन प्रकाशाचा वास,

श्रमात मिळते त्याला आनंदाची चाहूल,
प्रत्येक कणात जाणवते जीवनाची फुल,
ना ईर्षा, ना द्वेष, ना भयाचा भार,
फक्त आत्मशांतीचा अनुभव अपार,

वृक्षासारखा तो झेलतो वाऱ्याचा वेग,
पण मुळांमध्ये ठेवतो स्थैर्याचा मेघ,
धावत्या जगात तो स्थिर राहतो,
विचारांच्या वादळातही स्मित करतो,

समाधान शिकवते कृतज्ञतेचा अर्थ,
स्वतःच्या हातांनी विणले सुखाचे वस्त्र,
साधेपणातही पाहतो तो समृद्धीचा रंग,
त्याच्या नजरेत सर्व सृष्टीत दडले मंगल संग,

हीच ती अवस्था ऋषींच्या ध्यानात,
जिथे नको काही अधिक त्या मनात,
समाधान म्हणजे अंतरीचा दीप उजळणारा,
जो मानवाला देवत्वाशी जोडणारा.