निरव शांततेचा विस्तीर्ण प्रदेश,
वाळवंट पसरते धुळीच्या लहरींतून,
सूर्यकिरणांनी जळतो त्याचा श्वास

रविकिरणात थरथरते मृगजळाची छाया,
जगण्याच्या शोधात फिरते प्रत्येक पाऊल,
वाळूच्या सागरात दडले सहनशक्तीचे तत्त्व

उन्हाने भाजले तरी टिकते ओज,
वाऱ्याच्या नादात गाते गूढ गीते,
निर्जनतेतही उमटते अस्तित्वाची हाक

थेंबथेंब पाण्याचे मोल कळते येथे,
प्रत्येक सावली होते जीवनाचा श्वास,
प्रत्येक वाळूचे कण सांगतो संघर्षाची कथा।

झाडीझुडपे फुलते तेजस्वी आत्मबलाने,
निसर्गाचा संयम येथे होतो प्रत्यक्ष,
थोड्यानेही पुरते तेथे जीवनाचे आभास

तपश्चर्येचे रूप,
निःशब्दतेतही घडते ध्यानाची वाट,
मनाला शिकवते स्थैर्याचे मूल्य

गिरिभिंतींवर रंगतो संध्याकाळी सोनेरी स्पर्श,
रात्र उतरता झळकते ताऱ्यांची नगरी,
आकाश जणू झोळीत घेतो थकलेले वाळू

म्हणूनच हे केवळ रिकामेपण नव्हे,
ते संयम, संघर्ष, साधनेचे प्रतीक,
शांततेत दडलेले जीवनाचे सत्य

त्या धुळीत चमकते अस्तित्वाची ज्योत,
त्या उष्णतेत घडते आत्मशक्तीची रचना,
वाळवंट शिकवते जगणे – निसर्गासमान