प्रभातकाळी उघडते ज्ञानाची नवदिशा,
संगणकांच्या प्रकाशात जागते युगनवता,
मानवी विचार घेती धातूचे रूप,
तंत्रज्ञान सहाय्यक होते

सांकेतिक भाषेत उमटते सृजनाची ओळ,
तारांमधुनी प्रवाही होई बुद्धीचा प्रवाह,
हातांच्या स्पर्शात घडते विश्वाची रचना,

घरोंघरी पोहोचले अंतराळाचे स्वर,
आवाजातून चालले संवादांचे पूल,
जग झाले आता एकाच स्पंदनाचा बंध,

चक्रांच्या गतीत धावते काळाची शर्यत,
कणांत दडले अनंत सामर्थ्याचे तेज,
यंत्रेही झाली आता मनाच्या सखी,

तारकांच्या जाळ्यात गुंतला मानवाचा शोध,
प्रत्येक यंत्र सांगते विचारांची मर्यादा नाही,
भविष्याची दारे उघडी प्रज्ञेच्या हातांनी,

शहरांच्या धुक्यात चमकती माहितीची दीपे,
जगण्याची पद्धत घेत नवे आकार,
ज्ञानास झाले पंख प्रकाशाच्या झुळुकीत,

तरीही अंतरी राहो मानवतेचा स्वर,
धातूच्या हृदयात उमलू दे करुणा,
विचारासोबत वाहो संवेदनेचा प्रवाह,

तंत्रज्ञान म्हणजे युगाची साधना,
जिथे बुद्धी नमते निर्मितीच्या तेजाला,
अन मन जोडते विश्वाच्या हृदयाशी,

नव्या प्रभातीत उठतो तोच संदेश,
की प्रगतीचा अर्थ न फक्त गती,
तर प्रकाशमान होणे अंतःकरणाचेही.