भाषा उमटते ओठांवर, मनाच्या गाभाऱ्यातून येते,
शब्दांच्या झऱ्यांतून झुळझुळते, भावना नाजूक नाचते,
अर्थांच्या सागरात तरंगते, माणुसकीची नवी नौका

आईच्या अंगाईतून उगवते, बालकाच्या हसण्यात वाढते,
संवादांच्या ओंजळीत फुलते, विचारांच्या वाऱ्यात झुलते,
नात्यांच्या बांधणीसाठी, तीच पहिली दोरी ठरते

शब्दांचे जसे मोती, तशी भाषेची माळ अनमोल,
काळाच्या ओघात बदलते, तरी जपते संवेदनांचा झोल,
प्रत्येक पिढीत उमटते नवे सूर, नव्या अर्थांचे गोल

कवीच्या लेखणीला देते, भावना उलगडण्याची ताकद,
शिक्षकाच्या वाणीला मिळते, ज्ञान देण्याची आच,
नाटक, गाणं, लेख, वा संवाद — सर्व तिच्याच छायेत बहरते

माणसांच्या विचारांना जोडते, सीमांच्या पलीकडे घेते,
संस्कृतीचे बीज पेरते, ओळख जगाला सांगते,
भाषा असते तेव्हाच, विचारांचा प्रवाह फुलतो

ती फक्त बोलण्याची नव्हे, तर आत्म्याचीही ओळख,
भावनांची, ज्ञानाची, आणि सृजनाची एक दिशा,
भाषा सांगते जगाला, “शब्दांतच आहे मानवता जिवंत”