धरणी ही जगाचा उगमस्थानी आधार,
तिच्या कुशीत फुलते प्रत्येक जीवन,
आणि तिच्या सान्निध्यात जागतो नवा प्राण,

तीच देते बीजांना अंकुराचा धागा,
तीच जपते पाण्याची ओल, जीवनाची शपथ,
तीच उलगडते निसर्गाची अनंत गाथा,

डोंगरांच्या कुशीत ती विसावते शांत,
नद्यांच्या गाण्यात तिचं स्पंदन दडलेलं,
आणि वाऱ्याच्या लहरींनी तिचं मन गवसलेलं,

काळ्या मातीचा सुगंध तिचा शृंगार,
सोनरी धान्य तिच्या मस्तकाचा अलंकार,
प्रत्येक पावलावर तिचं आशीर्वादाचं दान,

धरणी ही आईसमान स्नेहमयी माया,
तिच्या छातीवर उगवतात विचारांचे अंकुर,
तिच्यामुळेच जिवंत राहते कलेची शृंखला,

कधी वादळं येती, तरी ती स्थिर,
कधी ऊन झळते, तरी ती सुफळ,
तिच्या कणकणीत लपलेली सहनशीलता,

तीच आपली सुरुवात, तीच शेवटाचा स्पर्श,
तिच्या श्वासात वाहते काळाचा नाद,
तिच्या दृष्टीत चमकते अखंड जीवनाचा ध्यास,

ही माती म्हणजे आपला आत्मा,
या मुळांशी जोडलेलं अस्तित्व अखंड,
आणि या स्थिरतेतच भरलेला विश्वाचा आनंद.