जतन म्हणजे भूतकाळाचा सुवास वर्तमानात साठवणे,
आईच्या पेटीतले जुने दागिने, पत्रातील शाईचा ओलावा,
आणि मनाच्या कप्प्यातल्या आठवणींचा मौन ठेवा,

घराच्या भिंतींवर झळकतात वर्षांच्या छटा,
जुनी फोटोज, वस्त्रांवरील ओव्या,
हे सारे सांगतात काळाचा गंधित प्रवास,

वृक्षांचे बीजही ठेवतात भविष्यातली आशा,
त्यांच्या सावलीत दडलेले असते संस्कारांचे शहाणपण,
आणि प्रत्येक पान सांगते — “मी अजून इथेच आहे”,

शब्दांचे, वस्तूंचे, भावनांचे जतन,
म्हणजे आत्म्याच्या सातत्याचा उत्सव,
जो आपल्याला जोडतो काल, स्थळ आणि संस्कृतीशी,

जतन केवळ वस्तूंचे नसते, ते मनांचे असते,
जेव्हा माणूस आठवणींना स्मित देतो,
तेव्हा तो भविष्याशीही एक नवीन धागा जोडतो,

पाण्यातील प्रतिबिंबासारखे हे स्मरण टिकते,
जपलेल्या गोष्टींच्या सावलीत वाढते आपले अस्तित्व,
आणि तेच घडवते जीवनाचा मौल्यवान पाया,

कारण जपणं म्हणजे विसरण्याला हरवणं,
ते म्हणजे प्रेमाला काळाच्या ओघात टिकवणं,
आणि त्या संवर्धनातच दडलेले असते मानवी अमरत्व.