लोहमार्ग, तो लांब पसरलेला रेषांचा गीत,
गावांना जोडणारा, शहरांना साद घालणारा,
लोखंडी पावलांनी काळ मोजणारा,

धावत जातो न थकता, न थांबता,
शेतीच्या, डोंगरांच्या, पुलांच्या कुशीतून,
संपर्काचे स्वप्न उभे करतो भूमीतून,

चाकांचे ठोके जणू ताल ग्रामीणाचा,
प्रत्येक फेरी नवे सूर वाजवी प्रवासाचा,
गाड्या जणू स्वप्ने चालती उजाड क्षितिजाचा,

प्रवासी हसरे, आशेने ओथंबलेले,
कोणी नोकरीकडे, कोणी नात्यांकडे धावणारे,
तरुण मनांनी भविष्याचे रेखाटन करणारे,

लोखंडातही उब मानवी स्पर्शाची,
गतीतही आहे लय सृजनाच्या उत्कर्षाची,
हीच जादू प्रगतीच्या अखंड प्रवासाची,

लोहमार्ग न फक्त मार्ग, तो संस्कृतीचा धागा,
देशाच्या अंतःकरणात गुंफलेला जिव्हाळ्याचा वायगा,
प्रगतीचा, एकतेचा, विकासाचा प्रवाहा,

दूरवरील गावाला शहराची ओढ लागते,
हा मार्गच ती जवळ आणतो प्रेमाने,
देशाचा नवा चेहरा रेखाटतो मृदू गतीने