अरण्यात गूढतेची मंद झुळूक, पर्णांवरी मंद वारे झुलक, सावल्यांच्या सागरात सूर्य थबक, वन निसर्गाचे रूप धुंद फांद्यांवरी सांडले कांचन, झाडांच्या वलयात गंधमादन,

आशा एक दिशा, जी नेई ध्येयाच्या दिशेने, एक किरण जो उजळे मार्ग जसा पहाटेचे सोनेरी किरण, येताच सरतो अंध:कार, तसेच आशेचे सरते दु:ख येई उत्साह कार्याच्या दिशेने होते मार्गक्रमण, यश भेटण्याच्या संधी वाढतात, आत्मविश्वास दुणावे सहज विजयाचा मार्ग होई सुकर, आनंदाचा परिमळ असे सदैव सोबत, मानवाचा एक उत्तम गुण जो नेई यशपर्यंत, संकटात

पहाटेचा किरण जसा नव्याचा दूत, तसा दररोज येतो पत्रातील संदेश, बातम्या आणतात जगाच्या हालचालींचा स्पंदन, कागदी पृष्ठांवर उमलतो काळाचा प्रवाह, राजकारण, विज्ञान,

शिरांत फिरते जीवनधारा, अंतःकरणातून वहाते नितारा, रक्तदाब तो जीवनाचा आधार, धमन्या फुलती, संकुचित होती, मनाच्या गतीप्रमाणे नाचती,

प्रवाशाला दिशा दाखविते रस्त्याची पाटी, वळणावर उभी स्थिरतेने चमकते, मार्ग उजळवी अक्षरांनी सजली, गावांची नावे झळकती तेजाने, दूरवरीचा प्रवास जवळ भासतो,

आरशामध्ये चेहरा दिसे, पण अंतरीचे रूप लपले, शोध मनाचा चालू राहे, आत्मचिंतन प्रतिबिंब दाखवे स्मृतींच्या वाटा ओलांडून, भूतकाळ दार ठोठावे, छायांत उत्तर हरवलेले,

ध्येय समोर उजळ दीप, मनात पेटती दृढ आशा, मार्ग सापडे धीर धरुनी, पहाटेचा किरण सांगतो गूज, जिथे चालशील तिथे प्रकाश, विश्वासाने वाढते पाऊल, अडथळे उभे होतील किती,

पौर्णिमा रात्री उजळे नभांगण, चंद्रकिरणांनी थवे पसरी, धरतीवर झळाळे रुपेरी आभा सागराचे पाणी चमचमते, लहरींवर चांदणे थिरकते, नभातून उतरते शीतलता