प्रेम एक सुंदर बाब, कधी आनंद, कधी ओढ क्षणोक्षणी वाढे एक अनामिक ऊर्जा, दिवस अन रात्र जणू जाई सहज, आनंदाचा जणू एक बिंदु जो नेई सुखाच्या शिखरावर, जसे वाजे

नाटक सुरू होते पडदा उघडताच, आवाजांच्या आरोह-अवरोहात जागते भावना, आणि दृश्ये बोलू लागतात मानवी अंतरंगातून, रंगमंचावर उभे राहतात आयुष्याचे अनेक रंग, हास्य, अश्रू, प्रेम, संघर्ष यांचा होतो मेळ, आणि प्रत्येक पात्रात दिसतो स्वतःचा प्रतिबिंब, प्रकाशाच्या छटांनी सजते त्या क्षणाची जादू, संवादांची धार छेदते मनाचे अंतर, जिथे प्रत्येक शब्द

प्रेम हे वाऱ्याच्या हलक्या झुळुकीसारखं, स्पर्शाविना सुख देणारं गूढ, आणि अंतरातही जवळ ठेवणारं, कधी पावसाच्या थेंबांत ते सांडतं, कधी चंद्रकिरणांत विसावतं,

सण आनंदाचा साज, संस्कृतीचा तेजोदीप प्रखर, उत्सव उजळवितो घराघरात प्रकाशभर, मनात जागते भक्ती, प्रेम, ऐक्याचे शाश्वत स्वर, पहाटेची आरती मंदिरेत, गंध, फुले,

कला सृष्टीच्या श्वासात दडलेले विलक्षण तत्त्व, भावनांच्या लहरींवर तरंगणारे अमर सौंदर्य, मनाच्या गाभाऱ्यातून उमलणारे सृजनाचे पुष्प चित्रकाराच्या तूलिकेत ती वाहते रंगस्वप्नासम, गायकाच्या स्वरात ती उमलते नादब्रह्मरूपे, नर्तकीच्या पावलांत ती थिरकते जीवनाचा ताल धरी अनुभवाचा तेजोमय प्रवाह, ती जिथे थांबते, तिथे निर्माण होते अर्थ, आणि जिथे उमटते, तिथे जन्मते