इंद्रधनुष्य उमटले नभात, पावसाच्या हलक्या छायेखाली,
किरणांच्या ओंजळीत साकारले, रंगांचे नवे कोंदण न्यारी,
धरणी हसली पुन्हा, सुगंधाने भरली सारी दरी

नदीच्या लाटांवर थिरकले, तेजाचे नाजूक प्रतिबिंब,
वाऱ्याने झोके घेतले, फुलांनी गंध केले गूढ संभ्रम,
क्षितिजावर उभे राहिले, जणू निसर्गाचे स्मित अद्भुत

पिकांच्या सरींनी झाकले, ओलाव्याचे सोनपंखी स्वप्न,
मातीने दिले आभार, आकाशाला धरले वंदन,
पावसात दडलेले सौंदर्य, रंगांच्या स्वरांत उमलले

डोंगरांच्या कुशीत उतरले, निळे हिरवे पिवळे तांबडे,
प्रत्येक रंग म्हणे काहीतरी, आकाशाचे भाव ओंबळे,
कोवळ्या सूर्यकिरणांनी टिपले, आनंदाचे क्षण थांबले

माणसाच्या मनातही, साकारतो तो सात रंगांचा पूल,
आशेचा, प्रेमाचा, नव्या प्रारंभाचा सुंदर अनमोल फूल,
जीवनाला देतो अर्थ, नव्या दृष्टीचा तो खरा शूल

निसर्गाच्या सृजनाचा हा, मोहक अलंकार शाश्वत,
इंद्रधनुष्य सांगते जगाला सौंदर्य हेच सत्य, हेच दैवत,
क्षणभर उतरते नभात, अन अमरत्वाचा ठसा ठेवते मनात