कला सृष्टीच्या श्वासात दडलेले विलक्षण तत्त्व,
भावनांच्या लहरींवर तरंगणारे अमर सौंदर्य,
मनाच्या गाभाऱ्यातून उमलणारे सृजनाचे पुष्प

चित्रकाराच्या तूलिकेत ती वाहते रंगस्वप्नासम,
गायकाच्या स्वरात ती उमलते नादब्रह्मरूपे,
नर्तकीच्या पावलांत ती थिरकते जीवनाचा ताल धरी

अनुभवाचा तेजोमय प्रवाह,
ती जिथे थांबते, तिथे निर्माण होते अर्थ,
आणि जिथे उमटते, तिथे जन्मते संस्कृती.

शिल्पकाराच्या हातांत ती घडते,
कवीच्या शब्दांत ती झळकते,
वेदांच्या छायेत ती चिंतन बनून विसावते.

कलेत आत्मसंवादाचा अधिष्ठान,
ती मानवी अंतःकरणाचा आरसा,
ज्यात दिसते श्रद्धा, प्रेम, आणि करुणेचे प्रतिबिंब.

हीच राष्ट्राच्या आत्म्याची भाषा,
ती संस्कृतीचा पाया, सभ्यतेचा स्वभाव,
जी काळाच्या प्रवाहातही नव्या रूपात पुन्हा जन्म घेते.

तीच शिकवते सौंदर्याचा अर्थ,
तीच बांधते आत्मा व प्रकृती यांचा सेतू,
आणि तिच्या स्पर्शाने सामान्य होते दैवी.

मानवतेचे अखंड गीत,
जिथे बुद्धी आणि भावना एकरूप होतात,
आणि सृजन बनते जीवनाचा सर्वोच्च उत्सव.