उंच शिखरांवर उभे ते भव्य,
नभाला भिडणारे शांत पर्वत,
धीराचा विशाल मूर्तिमंत अवतार

धुक्याच्या पटांनी झाकलेले कंगोरे,
पक्ष्यांची गाणी गुंजवीत दऱ्यांत,
संगीताचे नाद पसरवीत अखंड

नद्यांचे उगम तयांतून प्रकटती,
झऱ्यांचे थेंब झुळझुळ वाहती,
धरतीस जीवन बहाल करणारे

वनराजीने नटलेले ते अंग,
कुसुमे उमलती सुवासाने भारलेली,
फळे-फुले सजवीत त्यांचे रूप

हिमकणांनी जेव्हा पांघरले वस्त्र,
तेव्हा दिसे ते शुभ्र देवालय,
भक्तीचा तेजोमय दिवा प्रज्वलित

सूर्योदयाची किरणे स्पर्शुनी शिखरे,
तेज फुलवीत सुवर्णमंडप भासे,
आकाशातील रत्नजडित मुकुट जणु

वादळे आली तरी स्थिर उभे राहती,
गर्जना झाली तरी न हलवी तनु,
शौर्याचे प्रतीक ते महाबल पर्वत

युगानुयुगे सांभाळती ते वारसा,
इतिहासाच्या गाथा जपती छातीवर,
संस्कृतीचे साक्षीदार होऊनही मौन

हे पर्वत महान,
धैर्य, श्रद्धा, कणखरतेचे चिन्ह,
मानवासाठी प्रेरणेचा अखंड स्रोत