प्राचीन वास्तू उभी काळाच्या कुशीत स्थिर,
घंटानादांच्या स्पंदनात, दडले युगांचे गूढ गंभीर,
दगडांच्या श्वासातही जपली, श्रद्धेची ओलावलेली शपथ

पायऱ्यांवर हरित शेवाळे, जणू स्मृतींचा कोमल स्पर्श,
धुरकट धुपाच्या वलयात, फिरते इतिहासाची सुवासिक अर्च,
घंटांच्या निनादात ऐकू येते, सभ्यतेची मौन प्रार्थना

काळाच्या धुळीतून उठले, सौंदर्याचे नवे संकेत,
शिल्पांच्या रेषांमध्ये दडले, विचारांचे साक्षात रूप,
माणसाच्या श्रद्धेनेच उभी, या दगडांची निःशब्द स्तुती

पाण्याच्या लहरींवर झळकतो, सूर्याचा सुवर्ण प्रतिबिंब,
मंद वाऱ्यात झुलतात, युगांच्या आठवणींचे कुजबुजते क्षण,
वास्तू जणू सांगते — “मी आहे काळाचा साक्षीदार अनंत”

धूपाच्या धुरात मिसळतो, भक्तीचा अखंड प्रवाह,
प्रत्येक कोरीव शिल्प सांगते, मनुष्याच्या हातांची करामत,
श्रद्धा, कला, विज्ञान — साऱ्यांचा हा एकत्र सुरेल संगम

आजही ती उभी तेजात, अभिमानाचा मुकुट घालून,
संस्कृतीच्या मातीवर लिहिते, सातत्याची पवित्र गाथा,
प्राचीन वास्तू सांगते जगाला — “भूतकाळच भविष्याचा पाया”