संधिप्रकाशी सागरकिनारा, लाटांनी खेळवला सोहळा, चांदण्यांची आरसी पडली शंखशिंपले वाळूत चमकती, बालकांचे हसरे खेळ गुंजती

पहाटेच्या अंधारात हळूच उगवती, पांढऱ्या कणांची गंधराजी बर्फवृष्टी, धरणीवर सुवर्णचंद्राची लागे ओढ शिखरांवर थर थर झाकलेले, पवनाचा गंध गोड, शीतलता भरलेली,

उंच शिखरांवर उभे ते भव्य, नभाला भिडणारे शांत पर्वत, धीराचा विशाल मूर्तिमंत अवतार धुक्याच्या पटांनी झाकलेले कंगोरे, पक्ष्यांची गाणी गुंजवीत दऱ्यांत,

वाळवंट असीम पसरले वाळूचे जग, सोनरी कणांची अखंड नदी, क्षितिजापर्यंत उजाडलेले दालन तप्त किरणांच्या तडाख्यांत, धरणी दाहक, गरम वाऱ्यांचे बाण उडती

नभात येतात सोनेरी किरण, होई आसमंत सोनेरी, सरे रात्र येई सूर्य आकाशी होई सकाळ सुरू होईल जीवनचक्र, पक्षांचे किलबिलाट, चराचर सुरू करे आपले कार्य

झाड दिसे सामान्य परी त्याचे महत्व अपार, ऊन वारा पाऊस, तरीही सदा हरित देई फळे रसाळ, देई सावली उन्हात, अनेक जिवांचा निवारा त्यावर पाने फुले अगदी ते स्वत: देखील, न काहीच वाया जात, प्रकाशापासून अन्न तयार करे, स्वयंपूर्ण शब्दाचा जणू अर्थ बहुपयोगी, औषधी गुणधर्म त्यात, अगदी पालापाचोळा देखील होई खत, त्याच्या फळांच्या बियांमधून