यंत्र म्हणजे माणसाच्या विचारांचं रूपांतर,
हातांची जागा घेतली त्यांनी अचूक हालचालींनी,
बुद्धीच्या ठिणगीने जन्म घेतला हा नवा सहकारी,

लोहातही त्यांनी प्राण ओतले कौशल्याने,
गती, गणना, अन कार्य यांच्या संगतीत,
प्रगतीच्या प्रवासात उभं राहिलं हे नवं सामर्थ्य,

प्रत्येक यंत्र हे माणसाच्या बुद्धीचं दर्शन,
श्रमातून सुटका, पण जबाबदारीची नवी सीमा,
जिथे मनुष्य विचारतो, तिथे ते कार्यान्वित होतं,

शेतात नांगर, कारखान्यात धूर,
घरी प्रकाश, रस्त्यावर वेग,
सर्वत्र त्याचं धडधडणारं हृदय चाललेलं असतं,

ते बोलत नाही, पण सांगतं खूप काही,
शिस्त, नेमकं नियोजन, अचूकतेची जाणीव,
माणसाला वेळेचा नवा अर्थ शिकवतो ते,

हे माणसावाचून अपूर्ण,
विचार, नियंत्रण, भावना – हेच त्याचे इंधन,
मानवी मेंदूच त्याचा प्राण, त्याचा स्वामी,

जगतं यांत्रिक होत असलं तरीही,
मनुष्याच्या हृदयाचा ठोका अजूनही महत्त्वाचा,
कारण भावना जिवंत ठेवल्या की प्रगतीला दिशा मिळते